Ενα όνειρο ή  μια αναδρομή;

Τέλος του 19ου αιώνα αρχές του 20ου στην ανατολική παραλία της Θεσσαλονίκης. Εντελώς διαφορετική στο σημείο που είναι σήμερα το μέγαρο μουσικής θα έλεγα....  υπάρχει μια αίσθηση πως η χώρα είναι σε πόλεμο ή πρόκειται να αναμιχθεί. Είμαι στην άκρη του τσιμεντένιου μπλόγκ κι έχω μπροστά μου ένα πίνακα, (δεν ξέρω αν το έχω ζωγρφίσει εγω ή καποιος άλλος) στο μυαλό μου υπάρχει η ιδέα πως είναι η Μονα Λίζα. Είμαι άντρας, και από κάπου γνωρίζω πως αν σε μια συγγεκριμένη στιγμή φυσήσω το πορτραίτο δυο φορές, τα όνειρα μου και οι επιθυμίες μου θα πραγματοποιηθούν, ή ίσως η πιο δυνατή. Κοιτάζω γύρω μου, τιποτε σε χρώμα, όλα τυλιγμένα σε  μια γκρίζα αχλύ...τίποτε δεν με κρατάει εδω...

 

Φυσάω δυο φορές τον πίνακα ...κοιτάζοντας τα μάτια του πορτραίτου κι αμέσως μετά κλείνω τα δικά μου.

Τα ανοίγω και βλέπω τα μάτια να με κοιτούν, αλλα είναι τα μάτια ενός γενειοφόρου. Κοιτάζω γύρω μου και διαπιστώνω πως βρίσκομαι μέσα σε σπίτι, μπροστά στο παράθυρο...τι στο καλό αναρωτήθηκα... η μόνη αλλαγή ήταν  να βρεθώ μέσα σε σπίτι...; και το βλέμμα ακόμη απορημένο κατευθύνεται έξω απο το παράθυρο...και μένω σύξυλος! Πάλι κοντά σε θάλασσα, αλλά το τοπίο εντελώς διαφορετικό! Τροπικά δέντρα, μπανανιές, καρύδες χουρμαδιες παρόλο που είναι πολύ αραιά φυτεμένες, δίνουν άλλο χρώμα στο περιβάλλον! Ενα απαλό καφετί χρώμα επικρατεί δίπλα σ΄  αυτό το καταγάλανο της θάλασσας.... Χαβάη!  Τα κατάφερα! Είμαι στην Χαβάη!

Προσοχή στο έργο...λειτουργεί! θέλει μόνο πνοή, σκέφθηκα με ενθουσιασμό!

Την στιγμή που σχηματίσθηκε ή μήπως ακούστηκε (;) η σκέψη:

“Όλα τα όνειρα πραγματοποιούνται όταν τα δώσεις πνοή, φτάνει  να συνηχούν με την Αγάπη και την Ενότητα και να μην βλάπτουν τους άλλους!” ...ξύπνησα!

Η σκέψη ήταν περισσότερο φωνή μέσα στο μυαλό μου και μάλιστα βροντερή! Πετάχθηκα με μια απίστευτη ενέργεια... ήταν 7 παρα 10 το πρωί, κι εγώ στις 7 συναντιέμαι με την φίλη μου για περπατημα στο πάρκο και τον Ρήνο...

Μέσα σ΄  αυτά τα 10 λεπτά πλύθηκα, εβαλα φόρμες, έκανα εσπρεσο και τον ήπια, φόρεσα σπορτεξ και κατέβηκα στον Ρήνο, κανονικά χρειάζομαι 5 λεπτά τουλάχιστον για την απόσταση...δεν άργησα ούτε λεπτό, επειδή ο χρόνος είχε επιμηκυνθεί...

Η ενέργεια παρέμεινε αμείωτη όλη μέρα! Μια μέρα καταπλητικά αποδοτική και συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, με ό,τι θετικό και ευχάριστο υπάρχει!

Ευγνώμων!

27.07.2020