Σήμερα ξύπνησα με μια αίσθηση φρεσκαδας , μέσα μου και γύρω μου. Ήπια το καφεδάκι μου και φορώντας μαγιώ και παρεό, ετοιμάστηκα να ανέβω στην ταράτσα μου όπου τις τελευταίες μέρες παίρνω τα ηλιόλουτρά μου. 

Λίγο πρίν βάλω την καπελούρα μου, σκέφτηκα πως αν βάλω ενα πλυντήριο να δουλεύει όσο εγώ χουζουρεύω θα είμαι και η πρώτη...

     Δεν κατάλαβα τελικά πως βρέθηκα να κάνω πάλι δουλειές , και μάλιστα με το μαγιώ και το παρεό...αυτά να μαζέψω από την μέση...εκείνα να ξεσκονίσω, ας πάρω κι ένα υγρό πανί να φρεσκαριστεί το πάτωμα...ένα πέρασμα  τα τζάμια με ξυδόνερο να μην είναι θολά... 

Όταν κοίταξα το ρολόϊ μου, είχε πάει 2 το μεσημέρι... έμεινα να το κοιταζω χωρίς να καταλαβαίνω, τι είχε συμβεί και «έχασα» το πρωϊνό της Κυριακής κάνοντας δουλειές...

Μετά θυμήθηκα!

     Προχθές το βράδυ είχα δημιουργήσει μια πτυχή μου, για να τελειώσω επιτέλους μερικά πραγματακια που χρόνιζαν...λίγο οι ντομάτες που προτιμούσα να μοιράζω, αντί να κάνω σαλτσούλες, λίγο τα σύκα που θα πετιόταν αν δεν γινόταν πάραυτα μαρμελάδες, λίγο τα σταφύλια που με περίμεναν να τα κάνω μούστο...κι εγώ να λέω πάντα «αύριο», με ανάγκασαν να λάβω αυστηρά μέτρα και να δημιουργήσω μια δική μου πτυχή που σηκώνεται το πρωί, πίνει το καφεδάκι της και με χαμόγελο ξεκινά και τελειώνει όλη την „to do“  λίστα, που λίγο ακόμη και θα γινόταν σιδηρόδρομος ...

Έτσι όπως τα σχεδίασα έγιναν κιόλας... εντάξει όχι όλα, ο μούστος περιμένει ακόμη.:) αλλά όλα τα άλλα πραγματικά έγιναν μέσα στο χθεσινό πρωϊνό και για να ανταμείψω τον εαυτό μου την άραξα στην ταράτσα και βυθίστηκα στο καινούργιο βιβλίο της αγαπημένης μου Καιτούλας. {Καίτη Τσώλη  «Οι ψυχές μας αποκαλύπτουν τα μυστικά τους», είχα διαβάσει αποσπασματικά κάποια κεφάλαια, αλλά όχι ολόκληρο...} τελικά δεν διάβασα...βυθίστηκα μέσα του, με συνεπήρε! Τράβηξα κι ένα καλό κλάμα, άκρως αναζωογοννητικό, διαβάζοντας και ενθυμούμενη την αναδρομή που κάναμε με την Καιτούλα...(αυτή δεν ήταν αναδρομή, ήταν ταξίδεμα που έκανα μαζί της στις αγγελικές σφαίρες...)

Ξεκουράστηκα λίγο το απομεσήμερο και εκεί που σκεφτόμουν να δοκιμάσω μια καινούργια συνταγή, με βλέπω να αρπάζω το χλοοκοπτικό και να τελειώνω το μπροστινό μέρος της αυλής που δεν είχα προλάβει με τις βροχές...!

Είχα κάθε λόγο να είμαι ευχαριστημένη από μένα και τις επιδόσεις της ημέρας μου. Πήγα για ύπνο και ξεκούραση νωρίς νωρίς....

      Αυτό που είχα ξεχάσει όμως να κάνω, ήταν να ευχαριστήσω την πτυχή μου, που πραγματικά έδωσε ρεσιτάλ παραγωγικότητας χθες και να την ενσωματώσω. Οπότε αυτή συνέχισε να υπάρχει και σήμερα έπιασε να τελειώσει, αυτά που δεν είχα βάλει καν στην λίστα μου! Όχι δεν μου κακόπεσε, ίσα- ίσα..σκέφτομαι να την αφήσω μερικές μέρες ακόμη και να δώσω σάρκα και οστά, σε κάτι ιδέες που έχω στο μυαλό, αλλά....

Η κατανόηση ήρθε μόνη της...χωρίς φανφάρες και τραλαλα...

       Πολλές φορές δημιουργούμε συνειδητά ή ασυνείδητα, πτυχές-αρωγούς στα έργα μας. Μια πτυχή για να με βοηθήσει στην δουλειά μου, μια πτυχή να «προετοιμάσει το έδαφος» και να εξομαλύνει τις ακρότητες σε ένα δύσκολο ραντεβού που έχω...μια πτυχή για στήριξη σε ένα σοβαρό συμβάν... Τις δημιουργούμε λοιπόν και τις αφήνουμε στην «τύχη» τους, επειδή... τις ξεχνούμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτές εξαφανίζονται. Όλες οι σκεπτομορφές (elementalen) δημιουργούνται, ξεκινούν μεν από μας, αλλά έχουν δική της υπόσταση και συνεχίζουν να υπάρχουν, εάν δεν τις ενσωματώσουμε ευχαριστώντας τες για την βοήθεια τους.

      Και άντε, εγώ έκανα συνειδητά μια πτυχή, για βοήθεια στις δουλειές μου, και να παραμείνει δεν θα υπάρχει λόγος για παράπονα, εκτός από την συνεχή κούραση...(για φαντάσου να κάνεις συνεχώς δουλειές χωρίς να δίνεις περιθώρεια ξεκούρασης στον εαυτό σου...) όταν όμως δημιουργούμε μια θυμωμένη πτυχή (για να αντιμετωπίσουμε ίσως κάτι ή κάποιον, που αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα) το να «ξεχάσουμε» την πτυχή ελεύθερη εκεί έξω να αλωνίζει, είναι καταστροφή...

       Ο Δάσκαλος (Στυλιανός Αττεσλής) έλεγε, πως οι σκεπτομορφές κάνουν ένα κύκλο 7 ετών μαζεύοντας ενέργειες, όμοιες με τις δικές τους και επιστρέφουν πίσω σε μας, τους δημιουργούς τους, για να μας εξυπηρετήσουν. Όταν οι σκεπτομορφές έχουν θετική και αγαπησιάρικη ενέργεια στην πορεία τους την πολλαπλασιάζουν και επιστρέφουν σε μας σαν ευλογίες του σύμπαντος. Όταν όμως οι σκεπτομορφές έχουν αρνητική ενέργεια, μαζεύοντας ιδίας ποιότητας ενέργειες, επιστρέφουν σε μας σαν καταστροφή ή σαν «χτύπημα της μοίρας» (λέμε χτύπημα της μοίρας επειδή έχουμε ξεχάσει πως εμείς είμασταν οι δημιουργοί...)
    Για αυτό το λόγο χρειάζεται να είμαστε απολύτως συνειδητοί με τις σκέψεις μας. Είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητας μας. Μας αγαπάω!