Είχα ένα «ανεπάντεχο» δώρο αυτές τις μέρες...με το αναπάντεχο, δεν εννοώ πως ήταν έκπληξη, απλά δεν περίμενα πως θα συγκινηθώ τόσο πολύ με μια κούκλα...

Εδώ και αρκετά χρόνια τα έχω βρει με το εσωτερικό μου παιδί, την ευγενούλα όπως την αποκαλώ τρυφερά, την έχω αποδεχθεί έτσι ακριβώς όπως είναι. Και είναι σύντροφος σε ομορφιές, στα ευχάριστα και στα

«στραπάτσα» της ζωής. Μαζί ανασκουμπώνουμε τα μανίκια στα δύσκολα, μαζί απολαμβάνουμε τα όνειρα που υλοποιούνται...

Βλέποντας όμως την κούκλα, να με κοιτάζει με τα τεράστια μάτια της γεμάτα ερωτήσεις, έμεινα καρφωμένη με ένα τεράστιο λυγμό στο λαιμό για ώρα. Ήρθα κατάφατσα με την πραγματική Ευγενούλα των παιδικών μου χρόνων... και είχα δυο επιλογές, η πρώτη να μπω στο τρυπάκι της αυτολύπησης και να κλάψω τα εσώψυχα μου, για όλα όσα ονειρευτήκαμε αυτή κι εγώ...και η δεύτερη ήταν να βυθιστώ στο βλέμμα της και να γίνω ένα μαζί της...αυτό κι έκανα...της εξομολογήθηκα τον πανικό του λυγμού, που δεν κατεβαίνει, μα ούτε κι εκδηλώνεται, και η ματιά της γλύκανε... και την ρώτησα αν όλο αυτό πισωγύρισμα σημαίνει... με πήρε από το χέρι, (ίσως και να το άπλωσα πρώτη εγώ...) και βαδίσαμε για λίγο σιωπηλές συγχρονίζοντας τα βήματα μας...και κάπου εκεί άλλαξαν οι ρόλοι μας... έγινα εγώ η μικρή και αυτή η Ευγενία... κι άρχισε να μου δείχνει όλες τις πέτρες, τα «εμπόδια» του δρόμου μας, που είχαμε μαζέψει και αξιοποιήσει... περιεργαστήκαμε κάθε μια πετρούλα, από όλες τις πλευρές, είδαμε όλες τις δυνατότητες που πρόσφερε, και τις συγκρίναμε με το τελικό αποτέλεσμα... δεν μπορώ να πω...όλες οι πέτρες σοφά τοποθετημένες στα σημεία που χρειαζόταν... και ούτε μια δεν παραμερίστηκε για να μου ανοίξει εύκολα ο δρόμος..

Το βήμα έγινε πιο ανάλαφρο, χορευτικό σχεδόν, προχωρώντας στο μονοπάτι της κατανόησης και της συνειδητοποίησης.... κι εκεί πάνω στην στροφή πήρε το μάτι μου τις «πέτρες» που έμεναν πίσω μας... έλαμπαν όλες με ένα υπερκόσμιο φως. Ήταν η πρώτη φορά που είδα «πέτρες» να λαμποκοπούν σε ένα ιόχρουν/λίλα χρώμα ...

Σε ευχαριστώ Αγγελική Παπά για το όμορφο δώρο σου!

12.12.2020